Łukasz Surowiec, ur. 1985 w Rzeszowie. Mieszka i pracuje w Krakowie. Artysta interdyscyplinarny, rzeźbiarz, twórca filmów wideo, autor akcji w przestrzeni publicznej, sytuacji oraz interwencji opartych na badaniach stosunków społecznych. Studiował na Wydziale Rzeźby na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu oraz na Universität der Künste w Berlinie. Ma na swoim koncie kilka głośnych wystaw indywidualnych, m.in. „Szczęśliwego Nowego Roku”, CSW Kronika, Bytom, 2011/2013; „Dziady”, Bunkier Sztuki, Kraków, 2013; „Umierać nikt się nie boi”, CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa, 2014; „Poczekalnia”, CSW Znaki Czasu, Toruń, 2014. Brał udział także w licznych wystawach zbiorowych, m.in: „Co widać. Polska sztuka dzisiaj”, MSN, Warszawa, 2014; „Air de Pologne”, De Garage Mechelen & CC Strombeek, Belgia, 2012; „Critical Juncture”, Kochi-Muziris Biennale, Kochi, Indie, 2013; „Polish Art Today”, Kunsthalle, Bratysława, 2014. Kilku odsłon doczekał się jego projekt „Berlin-Birkenau”, który został pokazany na „7. Berlin Biennale” (KW, Berlin, 2012), w Galerii Whitechapel w Londynie oraz w Hongkongu.

Łukasz Surowiec, Alicja Rogalska, Skup łez, 2014, wideo, obiekt

Skup łez jako projekt artystyczny funkcjonował przez pięć kolejnych dni na ulicy 1 Maja w Lublinie, w wynajętym w tym celu pomieszczeniu usługowym. Wyremontowany i przygotowany do działania lokal wpisał się w uliczny ciąg, stając się sąsiadem pobliskich sklepów, warzywniaka i licznych lombardów. W swoim wystroju oscylował pomiędzy czystym, białym wnętrzem gabinetu kosmetycznego a przestrzenią parabanku czy innej instytucji kredytowej. Skup był miejscem, gdzie można było wejść i zostawić swój płacz, otrzymując za to realne pieniądze. Konkretnie 100 zł za 3 ml oddanych na miejscu łez.

Projekt badał procesy formowania się wspólnoty, przesuwając akcent ze sfery racjonalnych wyborów na siły, które tworzą ciało kolektywne połączone energią wspólnego przeżywania. Spoiwem wspólnoty nie są bowiem jedynie jej racjonalne decyzje, lecz konstytuują ją również afekt i emocje. Skup łez Alicji Rogalskiej i Łukasza Surowca to archiwum-kolekcja zmaterializowanego społecznego żalu, wspólnych łez zlanych do jednego szklanego naczynia. Praca aktualizuje wpisany głęboko w naszą kulturę rytuał gorzkich żalów, swoiście polskiej modlitwy odprawianej w okresie Wielkiego Postu. Jedynie wspólnotę wiernych zastąpiła tu wspólnota zaaranżowana przez artystów. Społeczność zrodziła się wokół compassio – współodczuwania cierpienia, świeckiego rytuału łączenia się w zmartwieniu, żalu rozładowywanego w akcie płaczu.

Działanie to wskazuje na jeden ze sposobów budowania tymczasowego ciała kolektywnego, którego ruch i trwanie przenika podobna emocja. Odwołuje się również do pewnych klisz myślowych, nawyków postrzegania polskości jako tożsamości ufundowanej na cierpieniu. Działanie było również próbą zrozumienia współczesnych mechanizmów ekonomicznych i radykalnym programem zastosowania ekonomii bezcelowości.