Ur. 1967, mieszka w Warszawie. Studia: Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie. Rzeźbiarz, performer, akcjoner, twórca instalacji, filmów wideo. Studiował w latach 1988-1993 na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie pod kierunkiem Grzegorza Kowalskiego, u którego zrobił dyplom. Wystawiając od 1991 z kolegami z pracowni, m.in. Katarzyną Kozyrą, Jackiem Markiewiczem, Jackiem Adamasem, współtworzył zjawisko „Pracowni Kowalskiego” vel „Kowalni” – jednego z czołowych ugrupowań młodej sztuki polskiej lat 1990. W 2004 otrzymał prestiżową nagrodę Vincenta Van Gogha, przyznawaną przez holenderską Fundację de Broere. W styczniu 2010 podczas gali wręczenia Paszportów „Polityki” artysta otrzymał Specjalną Nagrodę dla Kreatora Kultury. Już u początków swej twórczości Paweł Althamer wykorzystywał różnorodne media, obok klasycznych technik uprawiając performanse, akcje czy działania (często ulotne i chwilowe). Nigdy nie porzucił jednak dziedziny, którą studiował – rzeźby. Od jego dyplomowego autoportretu („Paweł Althamer”, 1993) po unoszący się nad Mediolanem balon w kształcie ciała artysty („Balon”, 2007), prace Althamera to często rzeźby (jakkolwiek powstałe przy użyciu nietypowych materiałów) lub obiekty wskazujące na korzeń rzeźbiarski. Do dziś artysta prowadzi warsztaty ceramiczne dla Grupy Nowolipie, zrzeszającej chorych na stwardnienie rozsiane i inne schorzenia. Rzeźba w twórczości Althamera ma zazwyczaj charakter totemiczny czy przyjmuje rolę fetyszy, zdaje się być zakorzeniona w pierwotnych wierzeniach. Taki charakter miały zwłaszcza wczesne figury, wykonane z traw, słomy, skór i jelit zwierzęcych.

Paweł Althamer, Raj, 2009, rzeźba-ogród, fot. Jan Smaga
Dzięki uprzejmości Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie

Działania Pawła Althamera opierają się na subtelnej grze pomiędzy zwyczajnością i niezwykłością codziennych sytuacji, na wydobywaniu uroku i duchowego wymiaru rzeczywistości. Przykładem jest prezentowany na wystawie – zainaugurowany przez artystę – proces współtworzenia z mieszkańcami warszawskiego Bródna rzeźby Raj. Ta rzeźba-ogród, zlokalizowana w jednym z zakątków parku Bródnowskiego, powstała z rozmaitych gatunków roślin. Zaprojektowany przez artystę zakątek ulega stałym przekształceniom wynikającym z naturalnych przemian drzew i krzewów oraz stopniowego dodawania nowych.

Budowanie fragmentu rajskiego ogrodu w miejskim parku przywodzi na myśl próbę ustanowienia świeckiego święta, wytworzenia wspólnoty wokół obiektu, który staje się okazją do spotkania i wspólnego działania. Zdjęcie przedstawiające grupę zaangażowaną w tworzenie tego założenia znalazło się następnie w jednym z parafialnych kościołów. Strategia zaczarowywania świata skorzystała w tym przypadku z sakralizującej funkcji i autorytetu Kościoła.