Zygmunt Piotrowski, znany również jako Noah Warsaw, ur. w 1947 r. Mieszka i pracuje w Warszawie. W latach 1969‒1974 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Od początku lat 70. prowadzi interdyscyplinarne poszukiwania artystyczne w zakresie zespołowych gier kompozycyjnych i ich zastosowań jako „edukacji alternatywnej”. W latach 80. wprowadził do europejskiego ruchu performance nowy sposób grupowego współdziałania: „Aufmerksamkeitsschule” (szkołę uważności), ustanawiając tym samym podstawę programową dla ruchu Black Market International. Artysta pracuje poza instytucjonalną siecią rynku sztuki pod pseudonimem Noah Warsaw. Od 1998 r. promuje nową dziedzinę aktywności artystycznej: „Groundwork Fine Art” (pracę u podstaw). Zakres swych poszukiwań poszerzył o wizję przestrzeni niewidzialnych i postrzegania pozazmysłowego, co doprowadziło go do wschodnich źródeł 喫靝 jako dyscypliny wykonywania Piękna.

Zygmunt Piotrowski (Ukiyo), notatka [1976], 1976/2016, wydruk cyfrowy

Communis to hasło, które przyświecało „zespołowym działaniom kompozycyjnym” realizowanym przez Zygmunta Piotrowskiego w warszawskiej Dziekance w latach 70. XX wieku. Swoją uwagę artysta skupił zwłaszcza na kwestii wspólnoty, snując refleksję na temat jej natury i warunków funkcjonowania. Wspomniane działania, prowadzone w duchu edukacji alternatywnej ze studentami warszawskich uczelni w ramach powołanego przez Piotrowskiego Studia Artystyczno-Badawczego, stały się artystyczną emanacją jego postulatów dotyczących wspólnoty.

Piotrowski podkreślał rolę komunikacji i upodmiotowienia jednostek, które formować miały wspólnotę na drodze świadomych interakcji i negocjacji – niczym artystyczną kompozycję, której każdy element wpasowuje się w całość, zachowując jednocześnie swój odrębny charakter. Wskazywał na konieczność oddolnego kształtowania się wspólnoty, ostrzegając, że sytuacja przeciwna – jej odgórne zadekretowanie – rodzi przymus i odbiera jej autentyczność.

Zaprezentowany na wystawie cytat pochodzi z opublikowanego przez artystę w 1975 roku opisu koncepcji Communis, którą realizował w ramach wspomnianych wyżej działań ze studentami. Choć fragment ten charakteryzuje się silną konkretyzacją prezentowanej idei oraz szczegółowymi odniesieniami etymologicznymi – w pozostałej części publikacji przeważa forma poetycka. Artysta uznał ją za mniej opresyjny i dookreślony, a przez to bardziej odpowiedni środek wyrazu dla swojej koncepcji.