Ada Karczmarczyk, znana również jako ADU, ur. w 1985 r., mieszka i tworzy w Warszawie. Ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Poznaniu na wydziale Komunikacji Multimedialnej (Intermedia). Artystka multimedialna, performerka, blogerka, kompozytorka i piosenkarka. W swojej twórczości stara się łączyć trzy niespajalne, walczące ze sobą światy: popkultury, sztuki i duchowości. Laureatka wielu konkursów, m.in. „Spojrzenia 2015 – Nagroda Fundacji Deutsche Bank”. Uczestniczka wielu wystaw w Polsce i za granicą. W 2010 r. odbyła rezydencję artystyczną w Nowym Jorku.

Ada Karczmarczyk, Oblubienice, 2015, wideo 4’18”, fotografie

Wideoklip artystki do nagranego przez nią utworu oraz seria trzech fotografii zainspirowane zostały wizją Kościoła jako Oblubienicy Chrystusa. Artystka nadaje mu oblicze kobiety, a właściwie dziewczyny, odwołując się do chętnie stosowanej estetyki pop. Ważnym wątkiem staje się tu pytanie o różnice między Kościołami chrześcijańskimi: katolickim, prawosławnym i protestanckim. Opierając się na swoich obserwacjach i odczuciach, Ada Karczmarczyk wyraża zróżnicowanie ich charakterów poprzez odpowiadające im stylizacje.

Zróżnicowanie to jest istotne dla artystki nie tylko na poziomie estetyki i image’u, lecz także w kontekście dyskusji o ekumenizmie. W wywiadzie opublikowanym w magazynie „Szum” z okazji rozstrzygnięcia konkursu Spojrzenia 2015 – Nagroda Deutsche Bank (Oblubienice miały swoją premierę na towarzyszącej konkursowi wystawie w warszawskiej Zachęcie, a Karczmarczyk została uhonorowana drugą nagrodą) artystka stwierdziła, że Kościoły chrześcijańskie łączyć powinna „jedność, ale nie jednolitość”. W Oblubienicach mogą one przyjrzeć się sobie nawzajem, a jednocześnie zaakcentować i szykownie celebrować różnice.

Nietrudno jednak zauważyć, że nie jest to wyłącznie wewnętrzny dialog między odłamami chrześcijaństwa, bowiem toczy się on przy użyciu języka sztuki współczesnej i na jej terytorium. Warto podkreślić, że ideowo-estetyczna strategia Karczmarczyk, której deklarowanym celem jest ewangelizacja poprzez sztukę, wyróżnia artystkę zarówno na tle współczesnej sceny artystycznej, jak i misji ewangelizacyjnej Kościoła. Jej przesycona duchem i estetyką kultury popularnej praktyka to eksperyment nakierowany na kanały komunikacji z potencjalnymi „wiernymi” obydwu tych wspólnot.